Vida Dena

Tentoonstelling "The nightmares ? that's fine by me !" Vida DENA  in de Brusselse wijk "Den Duvelshoek" - 30 januari 18u - 21u


Exposition "The nightmares ? that's fine by me !" Vida DENA @ Au coin du diable - 30 janvier 18h - 21h


NL:
Zaterdag 30 januari 2016
tentoonstelling showcase
"Den Duvelshoek"
18u-21u
Xia Mo Jinping van het kleine rode boekje presenteert:
The nightmares ? that's fine by me
Vida DENA
Ik hou van nachtmerries krijgen. Het is de enige plek waar ik me vrij voel.
Ik ben de held in mijn slechte dromen en daar vlieg ik, val ik van een heuvel, maar ik wil niet sterven. Ik huil, ik lijd, ik lach, ik verdwaal, ik ontmoet overleden mensen die ik al heel lang mis, ik ontsnap met hen. Ik kom in een nieuwe wereld, ik zie overal dode dieren, ik spring op hen als tijdens een kinderspelletje, ik zie kakkerlakken, bloedrode ogen, brand, brand, mijn familieleden die vóór mij sterven. Ik huil, ik huil in mijn droom, en ik kom terug naar de realiteit, ik hoor mezelf schreeuwen, ik word zwetend wakker in bed, mijn ademhaling is zwaar ...
Ik begin te schrijven, wat heb ik gedroomd? Ik herinner het me, beetje bij beetje; Ik schok mezelf! Wat voor vreemde scènes! Ik hou van het surrealisme! Waar is mijn potlood? Ik schrijf alles op. Ik leg alles op papier. Op het goedkope witte papier gekocht in de winkel op de hoek ...

"Den Duvelshoek"
Kruitmolenstraat 48
1000 Brussel

Bar ter plaatse


Er bestaat in hartje Brussel een gebied dat bekend staat als "Den Duvelshoek" (in het Frans: Au coin du diable), maar weinig Brusselaars die het zich kunnen herinneren en nog minder zijn zij die in staat zijn het te situeren.
Deze plaats was oorspronkelijk slechts beperkt tot een bepaald deel van de Van den Brandenstraat: "Deze sombere, vervallen maar lange straat (250 m), begint aan de Schootstraat, steekt de Hopstraat over en leidt naar de Onze-Lieve-Vrouw van Vaakstraat 71. Ze werd getrokken rond 1855 in de moerassige gebieden van de heer Van den Branden. De plaatsing van riolering maakte het bewoonbaar. Oorspronkelijk stopte ze in de velden, ongeveer 80 meter van de Onze-Lieve-Vrouw van Vaakstraat niet ver van de doodlopende en zeer beruchte Den Duvelshoek. In 1873 werd op initiatief van de Van den Branden familie het eind van Den Duvelshoek doorbroken door twee bochten, waarmee dit stuk een verlengde werd van de Van Den Brandenstraat en zodoende de pittoreske naam verloren is gegaan.
In de 20e eeuw stond Den Duvelshoek ook bekend aan de Onze-Lieve-Vrouw van Vaakstraat: "in de buurt van de Ninoofsepoort verbindt een lange onregelmatige straat de Barthelemylaan met de Kartuizersstraat. Dit is de héél oude ader van de Onze-Lieve-Vrouw van Vaak, Onze léverâ van Voekstroêt zoals sommigen haar noemden, Den Duvelshoek ("le coin du diable") zoals  bijna iedereen in deze vreemde wijk het kent. "
Aan het begin van de jaren 1950 heeft "Den Deuvelshoek" heel wat saneringswerken ondergaan en veel bewoners zijn uit het gebied weggetrokken. Diegenen die tot op het laatste moment zijn gebleven, hebben lijdzaam moeten toekijken hoe heel de buurt én haar geheugen is moeten verdwijnen.
Den Duvelshoek, en meer in het algemeen wat men in Brussel kent als "de kanaalbuurt", is er ondertussen niet bepaald op vooruit gegaan. De bevolking is veranderd, maar het gebied heeft haar reputatie van verpauperde buurt behouden. Er bestaat ofschoon een wil vandaag de dag om er ditmaal écht werk van te maken op regionaal niveau en deze gedeeltelijk vervallen buurt te herontwikkelen vanuit het standpunt van onroerend goed.

Johan, Vida, Rebecca, Moricette 

F:
samedi 30 janvier 2016   
exposition-vitrine
"Au coin du diable"  
18h - 21h

Mo Xia Jinping du Petit Livre rouge présente :
The nightmares ? that's fine by me
Vida DENA
J’aime avoir des cauchemars. C’est le seul endroit où je me sens libre. 
Je suis le héros de mes mauvais rêves : je vole, je tombe d’une colline mais je ne meurs pas. Je crie, je souffre, je ris, je me perds, je rencontre des gens morts qui me manquent, je m’évade avec eux. J’entre dans un nouveau monde, je vois des animaux morts partout, je saute sur eux comme dans un jeu d’enfants, je vois des cafards, des yeux rouges de sang, du feu, du feu, mes proches qui meurent devant moi. Je crie, je crie dans mon rêve, et je reviens à la réalité, m’entendant crier, je me réveille, je suis dans le lit en sueur, respirant bruyamment… 
Je me mets à écrire : de quoi ai-je rêvé ? Je me rappelle, petit à petit ; je me choque moi-même ! Quelles scènes étranges ! J’adore le surréalisme ! Où est mon crayon ? Je les écris. Je les couche sur le papier. Sur le papier blanc bon marché acheté au magasin du coin…



"Au coin du diable"  
Rue de la Poudrière 48
1000 Bruxelles

Bar sur place  


Il existe, au cœur de Bruxelles, un quartier connu sous le nom de « Coin du Diable », mais peu de Bruxellois s’en souviennent et moins nombreux encore sont ceux qui sont aujourd’hui capables de le situer. 
 Ce lieu-dit était limité précisément, à l’origine, à un tronçon de la rue Van den branden : « Cette rue morne et délabrée, mais assez longue (250 m), commence à la rue du Pène, traverse la rue du Houblon et aboutit à la rue Notre-Dame-du-Sommeil, 71. Elle fut tracée vers 1855 sur les terres marécageuses d’un sieur Van den Branden. Des créations d’égouts la rendirent habitable. A l’origine, elle s’arrêtait dans les champs, à quelque 80 m de la rue Notre-Dame du Sommeil, non loin de la longue impasse du Coin du Diable, très mal famée. En 1873, son extrémité fut reliée par deux coudes au fond de l’impasse du Coin du Diable, à la suite de démarches de la famille Van den Branden, et la vieille impasse perdit son nom pittoresque pour devenir « rallonge » de la rue Van den Branden. » 
Au 20ème siècle, le nom de « Coin du Diable » fut également appliqué à la rue Notre-Dame-du-Sommeil : « Près de la porte de Ninove, une longue rue irrégulière joint le boulevard Barthélémy à la rue des Chartreux. C’est la très vieille artère de Notre-Dame-du- Sommeil, onze Léverâ van Voekstroêt, comme l’appellent certains, Den Deuvelshoek (le Coin du Diable), comme disent presque tous les habitants de ce curieux quartier. » 
Au tout début des années 1950, le « Coin du Diable » connaît des travaux d’assainissement et nombre d’habitants ont d’ores et déjà quitté le quartier. Quant à ceux qui y vivaient encore, ils attendirent jusqu’à la fin, avec la résignation des humbles, la disparition complète de leur quartier et de sa mémoire elle-même.
Le « Coin du Diable » et, plus généralement, ce que l’on appelle couramment à Bruxelles le « quartier du canal », n’en fut pas revitalisé pour autant. La population changea, mais le quartier n’en garda pas moins une réputation non-galvaudée de quartier paupérisé. Il existe toutefois aujourd’hui une volonté régionale d’assainir réellement et de réaménager, d’un point de vue immobilier, ce quartier encore partiellement délabré.


Johan, Vida, Rebecca, Moricette


Reacties

Populaire posts van deze blog

Bericht 3 (rood): Thema REMAKE, de dag van het DKO, Deeltijds Kunst Onderwijs, op zaterdag 19 februari

Uitslagen jury Beeldhouwen en ruimtelijke kunst, juni 2023

Willy Van Den Dorpe